" มีบุคคลอยู่ ๑๐ จำพวก ที่มีผู้ดูหมิ่นดูแคลนเกลียดชังติเตียนครอบงำไม่ยำเกรง บุคคล ๑๐ จำพวกนั้น คือ
หญิงหม้าย ๑
ผู้ทุพพลภาพ ๑
ผู้ไม่มีมิตรมีญาติ ๑
ผู้กินจุ ๑
ผู้อยู่ในตระกูลอันไม่น่าเคารพ ๑
ผู้มีมิตรเลวทราม ๑
ผู้เสื่อมทรัพย์ ๑
ผู้เสียศีล ๑
ผู้เสียการงาน ๑
ผู้เสียการประกอบ ๑
เมื่อพระโพธิสัตว์เจ้าระลึกถึงบุคคลทั้ง ๑๐ จำพวกนี้ ก็ทรงนึกว่า เราไม่ควรเป็นผู้เสียการงาน เสียการประกอบ ให้เป็นที่ติเตียนของเทพยดามนุษย์ทั้งหลาย เราควรเป็นเจ้าของการงาน ควรเคารพการกระทำ ควรมีการกระทำเป็นใหญ่ มีการกระทำเป็นปกติ ทรงไว้ซึ่งการกระทำ อาศัยการกระทำไม่ปล่อยเครื่องผูก คือการกระทำ ควรเป็นผู้ ไม่ประมาท ด้วยเหตุนี้ พระโพธิสัตว์เจ้าจึงได้ทรงทำทุกกรกิริยา เพื่อรอความแก่กล้าแห่งญาณ"
คัดลอกจากมิลินทปัญหา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น